Dierenrijk
Als kind hield ik al van dieren. En van lezen. Maar toch vooral van dieren. Alhoewel ik er in mijn jeugd niet veel gehad heb, bleef de wens altijd groot. Mijn vader had een volière met parkieten en kanaries. Maar ik had al vroeg kippen. Of beter gezegd: een kip en een haan, Laura en Sjoeri. Want alles kreeg natuurlijk een naam. En ik had een klein konijntje, Nelleke. Later heb ik nog een parkiet gehad, Nico. En alles moest zich vrij kunnen bewegen. De kippen moesten kunnen scharrelen, het konijn moest gras kunnen eten en de parkiet moest kunnen vliegen, ook al hield ik hem binnen. Dat vond ik en dat vind ik nog steeds. Ik wilde dat ze een fijn thuis hadden.
Gerrit-Jan
Ik heb zelfs een baby-kauw grootgebracht, die mijn vader in een schoorsteen op zijn werk had gevonden. Omdat de jonge kraai daar niet kon blijven, bracht mijn vader hem mee naar huis. Met cocktailprikkertjes en kleine pipetjes heb ik hem groot gekregen. Ook dat diertje kreeg zijn vrijheid. Ook al had ie een fijn thuis aan zijn hok, hij mocht altijd vrij rondvliegen. Gerrit-Jan, wat hebben we met en om hem gelachen. Hij was dol op glinsterende steentjes en iedere ochtend lag er een nieuwe serie voor het slaapkamerraam te flonkeren in de morgenzon. En trots dat hij was op zijn verzameling! Ik weet nog goed dat tijdens een familiebarbecue Gerrit-Jan op de schouder van mijn tante ging zitten en plots er vandoor ging met haar oorbel…
Paardenmeisje c.q. hondenmeisje
Maar bovenaan elk verlanglijstje van zowel verjaardag als Sinterklaas stond jarenlang: een hond en een paard. Niet meer en niet minder. Echt jarenlang. Ik kreeg het nooit. Het heeft nog bijna twintig jaar geduurd voordat ik mijn leven en huis zo ingericht had dat een hond meer dan welkom was. Met mijn eerste hond Fred heb ik bijna 16 jaar lang lief en leed gedeeld. Uiteindelijk bleef ook het verlangen naar een paard bestaan. Die kwam er uiteindelijk toen ik 32 was. En daarmee begon ook de zoektocht naar een woonhuis op het platteland met ruimte voor paarden. Wat heb ik mooie huizen gezien. Maar ook: wat een bouwvallen. Met al die huizenbezichtigingen had ik al gauw door dat lang niet alle huizen even goed gepresenteerd werden. Gewoon, geen fijn gevoel in een huis. En dan wordt het ‘m niet, heel logisch. Daarom ben ik zo blij dat ik nu als vastgoedstylist kan bijdragen aan een warme sfeer, aan een gevoel van thuiskomen. Want dat is het gevoel dat je eigen of je toekomstige huis je moet geven: de fijnste plek op aarde!
Benieuwd naar wat ik voor jou kan betekenen? Zie hier enkele voorbeelden!